CYCNUS

I.

CYCNUS

Hyries fil. in olorem commutatus, Ovid. l. 7. Met. v. 371.

Inde lacus Hyries videt et Cycneia Tempe,

Quae ubitus celebravit olor, nam Phyllius illic

Imperiô pueri volucresque ferumque Leonem

Tradiderat domitos: taurum quoque vincere iussus

Vicerat; et spretô toties iratus amore,

Praemia poscenti taurum suprema negabat.

Ille indignatus, cupies dare, dixit: et altô

Desiluit saxô; cuncti cecidisse putabant:

Factus olor niveis pendebat in aere pennis.

II.

CYCNUS

Ligurum Rex, qui cum Phaethontis propinqui sui necem insolabiliter defleret, in avem sui nominis commutatus est. Virg. l. 10. Aen. v. 185.

Non ego te, Ligurum ductor fortissime, bello

Transierim, Cycne et paucis comitate Cupavo:

Cuius olorinae surgunt de vertice pennae,

Crimen amor vestiûm, formaque insigne paternae.

Namque ferunt luctu Cycnum Phaethontis amati

Populeas inter frondes, umbramque sororum

Dum canit, et maestum musâ solatur amorem,

Canentem molli pluma duxisse senctam,

Linquentem terras et sidera voce sequentem.

Ovid. l. 2. Met. fab. 5. v. 367.

Adfuit huic monstro proles Stheneleia Cycnus,

Qui tibi materno quamvis a sanguius iunctus,

Mente tamen, Phaethon, propior fuit. Ille relictô

(Nam Ligurum populos, et magnas rexerat urbes)

Imperiô ripas virides amnemque querelis

Eridanum implêrat, silvamque sororibus auctam.

Cum vox est enuata viro; canaeque capillos

Dissimulant plumae; collumque a pectore longum

Porrigitur, digitosque ligat iunctura rubentes:

Penna latus vestit: tenet os sine acumine rostrum:

Fit nova Cycnus avis, nec se Caeloque Iovique

Credit, ut iniuste missi memer ignis ab illo;

Stagna colit, patulosque lacus; ignemque perosus,

Quae colat elegit contraria flumina flammis.

Nic. Lloydius.

III.

CYCNUS

Martis fil. quem Hercules equestri proeliô superatum occidit, equô adiutus Arione, quem Neptunus in eqnum conversus genuerat. Huius necem tam iniquô animô Martem tulisse ferunt, ut eius ulciscendae causâ adversus Herculem arma sumeret. Verum antequam ad manus venirent, Iuppiter iaculatô fulmine eos diremit, ut refert Hyginus, Fab. Poet. c. 31.

IV.

CYCNUS

Neptuni fil. omni ex parte invulnerabilis, cum quo Achilles Troiam belli rempore congressus, cum frustra eum iaculis appetiisset, tandem re intellectâ, humi eum prostravit, genibusque collo innixus, animam eripuit, cumque cadaver spoliare vellet, arma vacua invenit, Cycnumque in avem sui nominis vidit commutatum. Ovid. l. 12. Met. v. 138.

----- Impulsum resupinô pectore Cycnum,

Vi multâ vertit, terraeque adflixit Achilles.

Tum clypcô genibusque premens pracordia duris,

Vincla trahit galeae, quae presso subdita mento

Elidunt fauces, et respiramen, iterque

Eripiunt anime; victum spoliare parabat:

Arma relicta videt, corpus Deus aequoris albam

Contulit in volucrem; cuius modo nomen habebat.

V.

CYCNUS

Ordo militum Cliviacorum, a. C. 711. post obitum Theodorici, Cliviae Ducis institutus. Huius enim, sine mascula prole decedentis, unica filia Beatrix, ditionum paternatum

haeres, a vicivis exagitata, nobili viro, Eliae, a quo fortiter fuerat defensa, nupsit, qui cum in clypeo cycni gestaret imaginem, hinc Ordini occasio. Favynus, theatr. honor. et Eq. tom. 2. l. 7. p. 1373.

VI.

CYCNUS

equi nomen, de quo legere est apud Statium, l. 6. Theb. v. 524.

Ascheton increpitat, meritumque vocabula Cycnum.

VII.

CYCNUS

vide Cycnus.